Waarom een kennel?
Het is niet verplicht om een kennelnaam te hebben als je pups met een stamboom wil fokken. Toch hebben wij er wel voor gekozen om een naam te laten registreren. Bij mensen herkennen we families aan hun achternaam. Het is handig bij het herkennen van familieverbanden, het is leuk bij het vergelijken van uiterlijke overeenkomsten of overeenkomsten in gedrag en gewoontes. Bij honden zorgt de kennelnaam dat iedere pup van deze kennel herkenbaar is. De fokker kiest ervoor om de kennelnaam als prefix (voorvoegsel) of affix (achtervoegsel) te registreren.
De pups van Door zullen allemaal als affix “van de zwarte tulp” krijgen. Hierdoor zullen ‘onze hondjes’ altijd herkenbaar zijn. Daar zijn we trots op. Maar, het is niet alleen maar een leuke naam. Met die naam wordt onze kennel geregistreerd bij de Raad van Beheer. Een kennelnaam wordt alleen geregistreerd als de wijze waarop wij ons nestje houden voldoet aan een aantal eisen. Dit heeft te maken met de ruimte en de gezondheid van onze honden. Met onze kennelnaam laten wij dus ook zien dat wij verantwoord willen fokken.
Je hoeft als fokker geen diploma te hebben. Toch heeft een van ons de cursus kinologische kennis wel gevolgd. Daarnaast hebben we ons uitgebreid geinformeerd door boeken over het fokken te lezen. En we maken dankbaar gebruik van de nestbegeleiding die Karin ons geeft, de fokster van Door. Zij heeft al vele jaren ervaring als eigenaar van de kennel “van de Walewoefjes”.
.
Waarom “De Zwarte Tulp”
Tot onze verrassing vonden wij op internet op diverse website dat het Markiesje in het Engels “dutch tulip dog” of “dutch tulip hound” genoemd wordt. Op de website National PurebredDogDay omschrijft men het zo:
There are few dogs that can claim a breed name as lyrical as the Dutch Tulip Dog, though it’s “everyday” name is the Markiesje, (pronounced “Mar-keeeeys ya).”
Mogelijk was de naam Markiesje niet goed uit te spreken?
Toen lag de keuze voor onze kennelnaam naar ons idee zo voor de hand. Wij wonen in de bollenstreek, in het historische bollendorp Hillegom. Omgeven door de tulpenvelden. De Markiesjes zijn over het algemeen zwarte hondjes, vaak met witte aftekening. Sinds de jaren ’70 wordt veel energie en kennis gestopt in het terugfokken van dit mooie ras.
Over de zwarte tulp schrijft men:
Hollandse kwekers hebben lang hun best gedaan om een ‘zwarte’ tulp te kweken. Deze zoektocht heeft veel mensen gefascineerd en werd voor onmogelijk gehouden. Door eindeloos kruisen is het kweker Jan Jacob Grullemans in 1895 gelukt om een bijna zwarte tulp te kweken. Deze Tulipa ‘Queen of Night’ (foto) is de zwartste onder de tulpen, een enkele late tulp met prachtig gevormde bloemen.
Voor ons was het duidelijk dat wij vol trots de naam van onze toekomstige pups verbinden aan onze mooie streek en het vakmanschap van de Hollandse kwekers.
.
Waarom fokken
Als kind genoot ik intens van de jonge nestjes cavia’s die wij thuis bijna ieder jaar wel hadden. En van de schattige kittens van de poes van goede vrienden van mijn ouders. Hoe ze eerst nog hulpeloos en blind in hun nestje lagen en later levenslustig overal overheen kropen. Mijn grote wens was om zelf ooit ook zo’n nest kittens te krijgen. Maar alles wat wij in huis namen bleken (verwacht of onverwacht) katers te zijn. Geweldig lief, maar van een nest kittens komt het dan niet.
Toen wij kozen voor het Markiesje als nieuwe huisgenoot, viel de oproep van de rasvereniging om bij te dragen aan de opbouw van het ras in warme aarde. Dat we er nu aan zouden moeten geloven om onze tijd en energie in een toekomstig nest te stoppen was duidelijk. Daarbij is Door een pracht Markiesje vinden wij. Het zou zonde zijn om haar genen niet door te geven aan toekomstige generaties.
Het fokken zien wij als hobby. We hebben allebei een baan in de gezondheidszorg. Dankzij de combinatie van het werken in avond-, weekend en nacht én een baan met kantooruren kunnen we genoeg tijd vrij maken voor 8 weken volop tijd en aandacht voor de zorg, gezondheid en socialisatie van de pups. Of er in de toekomst nog een dochter van Door in ons gezin zal blijven, dat weten we nu nog niet. Al denken we er inmiddels wel hard over na…