Dit weekend kwam Yara (rood tuigje) op bezoek, 4 weken na het uitvliegen. Was het een liefdevol weerzien? Nee! Rugharen bij Door overeind, gegrauw, gegrom en verschrikte mensen. Niet handig van ons: binnenkomen in een smalle gang. Wij kunnen dan wel 1,5 meter afstand houden, honden doen dat niet.
In de tuin, met meer ruimte, ging het beter. Maar nog steeds is het geen prettig gezicht als Door een pup afsnauwt. Als je goed oplet zie je dat de pup over “beleefdheidsgrenzen” heen gaat. Door corrigeert dat. Niet met echt bijten, maar wel met gegrom en tandenwerk. Na verloop van tijd is het bij Yara weer duidelijk dat met Door niet te spotten valt en dat ze zich hoort te gedragen. En dan neemt de vrijheid weer toe. Tot op het laatst. Er waren veel prikkels voor de pups, en vooral voor Yara. Omgeving, mensen, honden. In het mandje met Keetje branden de stoppen even door en vliegt Yara uit de bocht met haar tandjes. Tijd voor time-out in de bench. Daar komen beide pups direct tot rust. Voorkomen was beter geweest, maar ook wij waren afgeleid.
