Onze dekmeester fokt zelf ook honden en kent duidelijk de klappen van de zweep. Door kan na een autorit van een uur eerst even plassen. Zodra Finn ook arriveert zijn beide hondjes door dolle. De dekmeester dirigeert ons naar een klein schuurtje. Ik mag plaats nemen op een voetenbankje, de dekmeester zit op de grond naast mij. Door wordt naast mij gezet, met haar kop op mijn schoot. Ze staat over het been van de dekmeester heen die haar achterkantje vasthoud. Daarna wordt Finn met baas uitgenodigd. Baas tegenover ons op een stoel, Finn achter Door. Daarna gaat het snel. Finn weet precies hoe hij moet starten, de dekmeester zorgt ervoor dat hij de klus klaart en dat de koppeling tot stand komt. Daarna is het wachten tot ze weer ‘los’ komen.
Was het raar? Nogal. Drie volwassenen en 2 kleine hondjes in een kleine ruimte. Vond Door het naar? Ik ken mijn hond goed. Ik zie het wanneer ze onzeker is of bang. Op het moment dat we het schuurtje in gingen en op ons plek gezet werden was ze onzeker. Het ene moment loopt ze nog te dollen met Finn. Het volgende moment zit ze dicht tegen twee mensen aangedrukt waarvan ze er één niet kent al ruikt ie voor haar waarschijnlijk heerlijk naar hond. Maar tijdens de dekking zelf leek ze absoluut niet angstig of onzeker. Ze werd voor het eerst van haar leven gedekt, en dat zal vast een bijzondere gewaarwording geweest zijn. Na afloop ging het spel tussen haar en Finn direct verder.
De dekking zelf heeft denk ik een kwartier geduurd. De dag erna, zondag 7 oktober, hebben we de tweede afspraak bij Finn thuis voor een tweede dekking waarbij we de hondjes lekker hun gang zullen laten gaan.
